آيه شماره 62  از سوره مبارکه فرقان
شب و روز
 وَ هُوَ الَّذِى جَعَلَ الَّيْلَ وَ النَّهَارَ خِلْفَةً لِّمَنْ أَرَادَ أَن يَذَّكَّرَ أَوْ أَرَادَ شُكُورًا
و او همان کسی است که شب و روز را جانشین یکدیگر قرار داد برای کسی که بخواهد متذکر شود یا شکرگزاری کند (و آنچه را در روز کوتاهی کرده در شب انجام دهد و به عکس).
 1-اراده و خواست انسان، زمینه‏ى رشد اوست. «لمن اراد ان یذّكر»
2- انسان، داراى فطرتى است كه با تذكّر بیدار مى‏شود. «یذكر» (تذكّر در جایى بكار مى‏رود كه انسان از درون مطلبى را مى‏دانسته، ولى فراموش كرده است)
3- هم شناخت، اراده مى‏خواهد و هم عمل و شكر. («أَرادَ» تكرار شده است)
4- شب و روز، نعمتى شایسته‏ى شكر و سپاسگزارى است. «اراد شكورا»
5- یاد خدا زمانى ارزش دارد كه بر اساس آگاهى و بصیرت باشد. «اراد أن یذكر»